ကျွန်တော်က ခရီးသွားရတာ ရေလည်ကြိုက်တဲ့ကောင်ပါ။ ဘော်ဒါတွေနဲ့ အေးရာအေးကြောင်း လျောက်သွားနေရရင် ပျော်နေရော။ အဲဒီလို သွားခဲ့တဲ့ခရီးစဉ်တွေထဲက အမှတ်ရစရာလေးတွေကို ဖေါ်ကောင်လုပ် အဲလေ ဖေါ်ပြချင််ပါတယ်။
အချိန်က ကျွန်တော်တို့တွေ ဘွဲ့ရပြီးကာစ ဆိုပါတော့၊ ဘော်ဒါတစ်ကောင်က သူ့အဒေါ်ရှိတဲ့ မြန်မာနိုင်ငံအောက်ပိုင်းက ကျွန်းတစ်ကျွန်းကို သွားဖို့ အဆိုပြုလာတယ်။ နောက်တစ်ကောင်ကလဲ လိုက်ပြီးသားပဲ ဆိုတော့ကာ ကျွန်တော်နဲ့ဆို ပေါင်း သုံးယောက်ပေါ့။ ဒီကောင်နှစ်ကောင်က ရန်ကုန်ကို ဘွဲ့ယူဖို့ဆိုပြီး ထွက်လာကတည်းက အဲ့ဒီအစီအစဉ်ကို ဆွဲလာခဲ့ပြီးသားလေ။ ရန်ကုန်ရောက်တော့မှသာ ကျွန်တော့်ကိုပြောတာ၊ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်ကလဲ နှစ်ခါခေါ်ရတဲ့ကောင်မဟုတ်တော့ကာ ဒီကောင်နှစ်ကောင်ဘွဲ့ယူပြီး နောက်တနေ့မှာပဲ ရထားလတ်မှတ်သွားဝယ်ကြပါတယ်။
ဖြစ်ချင်တော့ လက်မှတ်က ထားဝယ်အထိမရတော့ဘူး၊ ရေး အထိပဲရတော့တယ်ဗျာ ဒါတောင် ရိုးရိုးတန်းရယ်။ ကျွန်တော်တို့ကလဲ မရဘူး သွားချင်ပြီဟေ့ဆိုရင် ဇွတ်ပဲဆိုတော့ကာ နောက်ရက်လဲ မဆုတ်တော့ဘဲနဲ့ ရိုးရိုးတန်းနဲ့ ရေး အထိစီးမယ် အဲ့ဒီကနေမှ လက်မှတ်ဆက်ဝယ်ကြမယ်ပေါ့၊ တခါမှ မသွားဖူးပဲနဲ့ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ် စီစဉ်ကြတာလေ သိတယ်မလား။
သွားမယ့်နေ့ရောက်တော့ မြန်မာ့မီးရထားအကြောင်းလဲ မသိတာမဟုတ်ဘဲနဲ့ အစောကြီး ရောက်နေကြတယ်။ ဒါပေမယ့် သိတယ်မလား ဟိုဟို ဒီဒီ လေ့လာလို့ရတာပေါ့လေ။ နှစ်နာရီကျော်လောက် ငမ်းပြီး အဲလေ စောင့်ပြီးတဲ့အချိန်မှာတော့ မီးရထားကြီး စတင်ထွက်ခွာပါတော့တယ်။ ပြောရရင်ဗျာ တသက်နဲ့တကိုယ် ရိုးရိုးတန်း တခါပဲစီးဖူးပါတယ်၊ တကယ်တော့ ရှယ်တန်းဗျ ကလေးတွေက ကျွန်တော်တို့ ခေါင်းမှီတဲ့ တန်းပေါ်တက်ထိုင်လိုထိုင်၊ အဒေါ်ကြီးတွေက အလယ်လူသွားလမ်းမှာ ဖျာခင်းအိပ်လိုအိပ်၊ အိမ်သာကလဲ ချောင်းကြည့်ပေါက်ကလေးတောင် ပါသေး။ ဘယ်ကလာ ရိုးရိုးတန်းဟုတ်ရမှာလဲ ရှယ်ဗျရှယ်။ လူကြိုက်များလွန်းလို့ လှေခါးထစ်မှာတောင် ငုတ်တုတ်စီးတဲ့လူပါသေးတယ်။ အဲ့လိုနဲ့ပေါ့လေ သစ်သားခုံပေါ် မရမက ခွေခေါက်အိပ်ရင်း ဟန်ဒီကမ်လေးတလုံးနဲ့ ဟိုဟိုဒီဒီရိုက်ရင်း ရေးကို ဆိုက်ရောက်ခဲ့ပါတော့တယ်။
အဲ့မှာစတွေ့တော့တာပဲဗျို့ ၊ လက်မှတ်ရဖို့နေနေသာသာဗျာ ဘယ်မှာဝယ်ရမှန်းတောင် မသိ၊ ရထားကလဲ ခုပဲ ပြန်ထွက်တော့မှာ၊ လူတွေကလဲများလိုက်တဲ့အမျိုး။ ကျွန်တော်တို့နေရာကတော့ ဖယ်ပေးလိုက်ရတယ်ဗျာ၊ ပိုက်ဆံထပ်ပေးပြီး အဲ့ဒီအတွဲမှာပဲ တွန်းတိုက်ခွေခေါက်တိုးဝှေ့ပြီး စီးကြတာပေါ့။ ဒါပေမယ့် မခံစားနိုင်ဘူးဗျာ ပထမအခြေအနေထက် ရှယ်သည်ထက်ရှယ်လာတဲ့အခါမှာ အကြံကုန်တော့ ငထုံ ဆားချက်ရမှာပဲဆိုပြီး သုံးယောက်စလုံး ရထားပေါ်ကဆင်းလိုက်တယ်။ စိတ်ကူးတာက အခြား လူချောင်တဲ့အတွဲမှာ သွားပြောင်းစီးမယ်ပေါ့။ ဒါပေမယ့် တွဲစေ့ ဒါမျိုးချည်းပဲဆိုတော့ ဒီကောင်တွေ တိုင်ပတ်နေတာပေါ့ အထုပ်အပိုးတွေ ကိုယ်စီနဲ့ ယောင်လည်လည်လုပ်နေတုန်း ရထားက ဘီးစလိမ့်ပြီ … အား… ဟိုးထား အော်လဲမရဆိုတော့ မထူးဘူး ရထားခေါင်းတွဲရှေ့က မိုင်းခံတွဲဆိုတာရှိတယ်။ အဲ့ဒီဘက်ဒေသတွေက လုံခြုံရေးအရ မိုင်းခံတွဲ တပ်မောင်းကြတယ်။ မိုင်းထောင်ထားရင် ခေါင်းတွဲကို စမထိအောင် ရှေ့ကခံထားတဲ့ တွဲလွတ်ကြီးပေါ့။ အကာအရံမရှိဘူး သံပြားချည်းပဲ။ အဲ့ဒီအပေါ်မှာ စစ်သားတွေရယ် ရဲတွေရယ် ပစ္စည်းအချို့ရယ် လူနည်းနည်းရယ်ရှိတယ်။ အဲ့ဒီတွဲကိုပဲ မဲပြေးရတာပေါ့ ကျွန်တော်တို့ အဲ့ဒီမှာ စီးချင်လို့ပါ။ ရမလားဆိုပီး မေးမြန်းတက်စီးရတယ်ဗျာ။ ကိုကိုစစ်သားကြီးက ပိုက်ဆံထပ်တောင်းလို့ ပေးလိုက်ရသေးတယ်လေ။ မောင်အေးသုံးကောင် နှစ်ခါနာတာပေါ့။ သံပြားခင်း မိုင်းခံတွဲပေါ်မှာ ထမင်းထုပ်ကလေးတွေ ၀ယ်စားလို့ ဖြစ်ပျက်နေကြတာဗျာ ပျော်စရာတော့ကောင်းပါရဲ့၊ မိုင်းပေါက်ရင်တော့ သကြားမင်းဖင်ကို ခေါင်းနဲ့ပြေး ဆောင့်မိဖို့ပဲရှိတယ်။
တဖြည်းဖြည်းက နေကလဲ ၀င်လာပြီး လေကလည်း အကာအကွယ်မဲ့ တိုးနေတော့ ချမ်းလာပြီ ဒီတော့ ပုဆိုးလေးတွေထုတ်ပြီး ခြံုထားကြရတယ်။ ဒေသခံအဒေါ်ကြီးတွေက ကျွန်တော်တို့ကို ကြည့်ပြီး ဖျားနေကြလို့လားတဲ့၊ ပြောထားပေါ့ သူတို့ကသွားနေကြကိုး ဘယ်မှုပါ့မလဲ။ ဒီမှာ ဘယ်ခံစားနိုင်ကြပါ့မလဲ .. အေးချက်က ဟူးဟူး…။ ထူးခြားတာကဗျာ အဲ့ဒီဘက်က မီးရထားက ရန်ကုန်ကဘတ်စ်ကားလိုပဲဗျ ဘူတာမဟုတ်လဲ ဘယ်နေက တားတား ရပ်တာပဲ … ကျွီအီအီ ဆိုပြီး တားသမျှ အကုန်တင်တာပဲဗျ။ ၀ါးပင်က အချွန်တွေကလဲ မျက်နှာဘေး ၀ီှးကနဲဝှီးကနဲ ဖြတ်ဖြတ်သွား နေကြတာ ဘယ်အချက်ထိမလဲပဲဗျို့။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်တို့က အလယ်နေရာနား ယူထားကြတော့ သိပ်မှုစရာမလိုဘူးပေါ့လေ။
အဲ့ဒီ ဒါပေမယ့်က ကြာကြာမခံလိုက်ပါဘူးဗျာ၊ ဘူတာတခုကိုရောက်တော့ တိုင်ကီပုံးကြီးတွေ အများကြီးပဲ မိုင်းခံတွဲပေါ်တင်ပါလေရောဗျာ။ ကျွန်တော်တို့တွေ ဘုံပျောက်ပြီ။ တိုင်ကီတွေပေါ်တက်ထိုင်တော့လဲ မထိုင်ရဘူးတဲ့ နောက်က စက်ခေါင်းတွဲက ရှေ့ကိုမမြင်ရလို့တဲ့။ ဘော်ဒါတယောက်ကတော့ စိတ်လျော့ပီး စူပါရှယ် လူစီးတွဲထဲ ပြန်လည်ခိုလှုံဖို့ ပြန်သွားပါတယ်။ ကျွန်တော်ရယ် နောက်တစ်ယောက်ရယ်ကတော့ ပေကပ် ပြီး တိုင်ကီဘေးက တစ်ပေလောက်စာ နေရာလေးမှာ ငုတ်တုတ်ထိုင်စီးကြပါတယ်။ အမေသာသိရင် ဆဲလို့တောင်လောက်မှာမဟုတ်ဘူး။ ကိုင်တွယ်ထားစရာလဲ မရှိဘူး တိုင်ကီတွေက ဆီချေးတွေနဲ့ ချွဲနေတာ၊ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်က ရောက်တဲ့နေရာမှာ ဖြစ်သလိုအိပ်တက်တဲ့ အကျင့်ရှိတော့ အဲ့ဒီ တစ်ပေသာသာ သံပြားပေါ်မှာ မရမက ငိုက်လာပါရောဗျာ၊ ၀ါးချွန်တွေကလဲ တဝှီးဝှီး ပါးကိုခြစ်သွားလိုက် ပုခုံးကို ခြစ်သွားလိုက်နဲ့ ဘာမှမဖြစ်လို့သာ တော်တော့တယ်။ ဒဲ့သာ ထိုးလို့ကတော့ ခုဆို တစ်လုံးကန်းဖြစ်ပြီ။ ဘေးလက်တန်းမပါတဲ့ တံတားတွေဖြတ်တဲ့ချိန်ဆို အဆိုးဆုံးပဲဗျို့ ရထားကလဲ အကာမရှိ တံတားကလဲ အကာမရှိနဲ့ အသည်းကိုအေးရော။ ပြုတ်သာကျလို့ကတော့ ချောင်းထဲဗွမ်းဖို့ပဲရှိတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ထားဝယ်ကို ညအတော်မှောင်မှ ရောက်ခဲ့ကြပါတယ်။
အဲ့ဒီအချိန်က အလုပ်သမားတွေ တရားမဝင် သွားလာမှုများတဲ့ကာလမို့ အစစ်အဆေးတွေ အတော်များတယ်ဗျ။ ကျွန်တော်က အဲဒီတုန်းက မှတ်ပုံတင်ပျောက်နေတော့ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ပုံစံတူလေးလုပ်ထားတာလဲရှိတော့ အဲဒါလေးနဲ့ သုံးနေရတာ။ ဘူတာက အထွက်မှာ မှတ်ပုံတင်စစ်တာတင် သုံးဂိတ်တောင်ရှိတယ်ဗျာ။ အဲ့မှာတင် လက်ဖျားကအေးလာပြီ ဟဲဟဲ ချမ်းလို့ပါ။ အသိအကျွမ်းမရှိတဲ့ဒေသမှာ တခုခုတိုင်ပတ်လို့ကတော့ မလွယ်ဘူးလေ။ ဒါပေမယ့် သိတယ်မဟုတ်လား ခပ်တည်တည်ပဲပေါ့။ ကျွန်တော်တို့အရှေ့မှာ လူငါးယောက်လောက်ကို ဖမ်းခေါ်သွားပါတယ် မှတ်ပုံတင်မပါတာရော.. မေးတာကို ရေရေရာရာမဖြေနိုင်တာရောပါတာပေါ့။ ရဲတွေက အဲဒီလူတွေကို လိုင်းကားတစ်စီးပေါ်တင်ထား ပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့အလှည့်ရောက်တော့ အေးဆေးပါပဲ မှတ်ပုံတင်ပုံစံတူလေးက လက်ရာသိပ်မြောက်တယ်လေ ဟဲဟဲ ဖေါင်းကြွတံဆိပ်ကအစ ကျွန်တော့်လက်ရာကိုးနော်။ ဂိတ်တွေကနေထွက်လာတဲ့နောက် လိုင်းကားတွေကလဲ ကုန်ပြီ၊ ခုနက ဖမ်းထားတဲ့လူတွေ တင်ထားတဲ့ကားပဲကျန်တယ်ဗျာ။ အဲ့ဒါနဲ့ မေးကြည့်တော့ ရတယ်တဲ့ လိုက်ပို့ပေးမယ်တဲ့။ အကြာကြီးစောင့်ပြီးမှ ခုနက ဆရာသမားတွေကို ထပ်မံစစ်ဆေးဖို့ရန် ရဲစခန်းကိုပင့်သွားတာ ကျွန်တော်တို့လဲ အချောင်ရဲစခန်းထဲ ပါသွားကြပါလေရော။ နဂိုထဲကမှ ကျောမလုံရတဲ့အထဲ ရုံးရောက်ဂတ်ရောက်နဲ့ စိတ်ကိုညစ်ရောပဲဗျာ။
မြို့ထဲရောက်တော့ အနီးဆုံးတည်းခိုခန်းကို ပို့ပေးပါပြောတော့ ကားဆရာက တကယ်ကိုအရောက်ပို့သွားပါတယ်။ တကယ်ကိုပို့သွားတာပါ။ ပထမတစ်ညက ခရီးပန်းတာနဲ့ ဘယ်လိုအိပ်ပျော်သွားမှန်းတောင် မသိပါဘူး။ နောက်နေ့မနက်အတော်နောက်ကျတဲ့ထိ အိပ်နေကြတုန်းပဲဗျာ၊ အဲဒီအချိန်အထိ ဘာမှမသိသေးဘူး၊ နောက်တော့ရေမိုးချိုး ပုလောကိုဆက်သွားဖို့ ကားလက်မှတ်သွားဝယ်၊ ဟိုဟိုဒီဒီလျောက်သွား လက်စွပ်လေးတွေ ဖြတ်ရောင်းစား နဲ့ပေါ့။ တည်းခိုခန်းဘေးက နံရံမှာ အရက်သေစာမသောက်စားရလို့ ကပ်ထားတော့ကာ ကျွန်တော်တို့ခမျာ ဆန့်ငင်ငင်ကြီးဖြစ်နေတယ်ဗျာ။ ဒါပေမယ့် သေချာကြည့်လိုက်တော့ တည်းခိုခန်းအောက်ထပ်မှာ ပိုင်ရှင်ကိုယ်တိုင်က အရက်ဆိုင်ဖွင့်ထားသကိုးဗျ၊ ဘယ်လိုနားလည်ရမလဲတောင် မသိတော့ ပါဘူးဗျာ။ ထားပါတော့ အဲလိုနဲ့ပဲ နဲနဲပါးပါးသောက်ကြတယ် ဆိုပါစို့။
စိတ်ညစ်တယ်ဗျာ၊ အရက်ဆိုတာ မူးချင်လို့ ခါးခါးအရည်တွေကို ကြိတ်မှိတ်သောက်တာဗျ၊ ခုတော့ ခါးသာခါးတာ မမူးဘူးဖြစ်နေတယ်၊ သောက်တာလဲများပြီ၊ ကျွန်တော်တစ်ယောက်ထဲဖြစ်နေတာထင်လို့ ဟိုနှစ်ကောင်ကို မေးကြည့်တော့လဲ သူတို့လဲ အတူတူပဲတဲ့ မမူးဘူးတဲ့ ကောင်းရော။ ဆရာသမားက ဘယ်လိုလုပ်ချလိုက်ပြီလဲမသိဘူး။ သူ့တည်းခိုခန်းမှာတည်းနေတာဆိုတော့ ပြဿနာလဲ မရှာချင်တော့တာနဲ့ အေးရာအေးကြောင်း အခန်းပြန်ပြီး ဖဲရိုက်ကြပါတယ်။ မူးလဲမမူးကြဘဲနဲ့ ဟယောင်ငါနိုင်ဘီကွ .. ပေးရမ်း .. လက်ငင်းဘဲ .. အေ့ .. လာထား တွမ်တီဝမ်း .. ဟားဟား မင်းလန်ဘီ အဲဒီလို လုပ်မူးကြီးမူးနေရပါတယ် နို့မို့ဆို ဘယ်တန်မလဲနော်။
ခုနက ဇာတ်လမ်းပြန်စရရင် ပထမညက ပင်ပန်းလို့သာအိပ်ပျော်သွားတာ ခုတော့ ယားသလိုလို မကြာမကြာဖြစ်နေတာတော့ သိတယ်။ ဒါပေမယ့် သိပ်အာရုံထဲမထားဖြစ်ဘူး။ ဘော်ဒါတကောင်က …ယားပြီးတော့ ခေါင်းအုံးစွပ်ကို သွားချွတ်လိုက်တဲ့အချိန်မှာ အား………………………………. ခေါင်းအုံးစွပ် ထောင့်တစ်ထောင့်စီမှာ ဟဲဗီးဆိုက်ကြမ်းပိုးတွေ ရာဂဏန်းရှိတယ်ဗျာ၊ အိုး.. ဆိုးဝါးချက်။ သူက မနေနိုင်မထိုင်နိုင် မီးနဲ့လိုက်ရှို့နေတယ်၊ ကျွန်တော်တော့ ရွံလွန်းလို့ တည်းခိုခန်းပြောင်းဖို့လုပ်တယ် ဒါပေမယ့် ဒီနေက ကားဂိတ်နဲ့လဲ နီးတယ် ချက်ခြင်းပြောင်းဖို့ကလဲ မှောင်နေပြီ၊ မနက်ဖြန်မနက်အစောကြီး ကားစီးရတော့မှာ စတာတွေကို စဉ်းစားလိုက်ပြီးတော့ ပြန်ငြိမ်နေလိုက်ရပါတယ်။
အဲ့ဒါတောင် ဟိုကောင်က အငြိမ်မနေနိုင်သေးဘူး။ မွှေ့ယာကို ထပ်ဖွတယ် အိုး………….. သေသင့်တယ် သေသင့်တယ်.. ခေါက်ချိုးထောင့်ကြား တိုင်းမှာ ရာပေါင်းများစွာသော ကျက်သရေမဲ့ ကပ်ပါးကောင်များ နန်းတော်တည်ထားတာ။ လုံးဝကို မရတော့ဘူး အဲ့ဒီည ဧည့်ခန်းမှာသွားအိပ်ကြတယ်။ ခြင်ကလဲ ကိုက်လိုက်တဲ့အမျိုးဗျာ။ တည်းခိုခန်းက နာမည်နဲ့ လိုက်ပါပေတယ် ။ အသားတွေ နီလာ အောင်ကို နာမည်နဲ့ လိုက်ဖက်ပါပေတယ်။ တကယ်ကို နီလာပါတယ်ဗျာ။ နောက်နေ့ မနက် ကားဂိတ်သွားတော့ ဂိတ်ကလူတွေကမေးတယ် ညီတို့ဘယ်မှာတည်းကြတာလဲတဲ့ ကျွန်တော်တို့က နာမည်လဲပြောပြ လိုက်ရော သြော် ကြမ်းပိုးဂိုထောင်မှာကိုးတဲ့ … တခါထဲ သေချင်စိတ်ကိုပေါက်ရော .. ကားဆရာကျွန်တော်တို့ကို ပို့သွားပုံများပြောပါတယ်။
ပုလောမြို့ကို ဆက်စီးရတဲ့ကားက မီနီဘတ်စ်လေးနဲ့ပါ၊ အပြင်ကကြည့်တော့ ဟုတ်မလိုလိုနဲ့ အတွင်းဘက်လဲဝင်ရော လမ်းလျောက်စရာ နေရာလဲ မရှိဘူး၊ ကုန်စိမ်းတွေ ကုန်ခြောက်တွေ ပြည့်လို့ပဲ။ ကုန်းကွကျော်ခွပြီး ကိုယ့်နေရာကိုယ်ယူရတာ။ အဝင်ခက်အထွက်ခက်ကြီးဗျ မလွယ်ဘူး။ ပိုဆိုးတာက ကျွန်တော့ဘေးမှာ ပိန္နဲသီးကြီးတွေ လက်နဲ့ခဏခဏ ထိုးမိတယ်။ အန့ံတွေကလဲ အီနေတာပဲ။
လမ်းမှာ ထမင်းစားနဲ့တဲ့အခါမှာတော့ ထူးခြားတဲ့ဓလေ့လေးတခုကိုလဲ တွေ့ရသေးတယ်ဗျ။ ထမင်းကြော်မှာစားကြတယ်ဗျာ အဲဒီမှာ ကြက်သားစွပ်ပြုတ်လဲ လာချပေးတယ်ဗျ။ ဒါပေမယ့် ကြက်သားတုံးက တစ်တုံးပဲပါတော့ မျက်စောင်းထိုးနေကြတယ် ငါဦးအောင်ခပ်မှဆိုပြီးတော့ပေါ့။ အဲလိုကြံစည်နေတုန်းမှာပဲ တစ်ဝိုင်းတည်းထိုင်တဲ့လူက ကျွန်တော်တို့ကို ဒီနယ်ကမဟုတ်မှန်းသိလို့ထင်ပါရဲ့ ညီလေးတို့ ကြက်သားဟင်းရည်သောက်ချင် သောက် ဒါပေမယ့် ကြက်သားတုံးကို မစားနဲ့တဲ့။ ဘာလို့လဲမေးတော့ သူက ဟင်းရည်သောက်ရင် ပိုက်ဆံမပေးရဘူး အသားတုံးစားရင် တပွဲစာရှင်းရတယ် တဲ့၊ အဲ့လိုလား ဒါဆို ဘယ်စားမလဲ ကြက်စွပ်ပြုတ်ဆိုတာ ဟင်းရည်သာအရသာရှိတာ အသားက ပေါ့ရွှတ်ကြီးဟာကိုနော်။ ဟင်းရည်ချည်း လှိမ့်သောက်ကြတာပေါ့။
ထားဝယ်ကလူတွေ စကားဝဲတာများ လွန်တယ်ဗျာ။ ထမင်းစားပြီးတော့ အအေးမှာတာ စပါကလင် မှာတဲ့ဟာကို ပြန်ပြောတာ လာကပ်ဆဲသွားသလိုပဲ မိန်းကလေးတန်မဲ့နဲ့။ သုံးခါလောက်ပြန်မေးမှ စပါကလင်မရှိဘူး လီမွန်ပဲရှိတယ် လို့ပြောတာတဲ့.. ဟူး မလွယ်ပါလား။ ပုလောမြို့ လဲရောက်ရော ခဏတဖြုတ်နားကြပါတယ်။ ဘော်ဒါရဲ့ အသိလက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာပေါ့လေ။ လှေကြံုစောင့်ရင်း နှပ်ကြတာပေါ့။ ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်း တယောက်က ရေဆာလို့ ဆိုင်မှာခိုင်းတဲ့ ကောင်မလေးကို ရေသောက်ချင်တယ်လို့သွားပြောတော့ ဟိုက တိုင်ကီပြတ်ကြီးကို လက်ညှိးထိုးပြပြီး ရေချိုးခွက် ကြီးကမ်းပေးတယ်။ ဟိုကောင်လဲ ယောင်နနနဲ့ တိုင်ကီထဲသွားကြည့်တော့ အောက်ခြေမှာ ရေညှိစိမ်းတွေတောင် တက်နေတဲ့အနေအထားဖြစ်နေတယ်။ ရေကတော့ ကြည်တယ် ဆီလေးတော့ နဲနဲ ဝေ့သယောင်ယောင်။ ဒါပေမယ့် ခုမှ မသောက်တော့ဘူး ငြင်းလိုက်ရမှာလဲ အားနာပြီး ဘယ်ညာတချက်လောက် ရေကိုလှုပ်လိုက်ရင်း အသက်အောင့် သောက်ပါတော့တယ်။ သူ့ဓလေ့နဲ့ သူကိုးလေ ဘာတက်နိုင်မလဲနော်။ ဟိုကောင်ကတော့ မျက်နှာကြီးရှုံ့မဲ့ပြီး ကျွန်တော်တို့အနားပြန်လာပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ကတော့ ရေဆာလဲ ခုတော့အောင့်ထားလိုက်အုံးမယ်လေး ဆိုပြီး ငြိမ်နေလိုက်ပါတယ်။
ညနေစောင်းလောက်ရောက်တော့ ရေချိုးမယ်လုပ်တော့ စားပွဲခင်းလေးတွေလာပေးတယ်ဗျ။ ဘာလုပ်ဖို့လဲမေးတော့ အဲဒါပတ်ပြီး ရေချိုးဖို့တဲ့လေ ကောင်းရော။ ကျွန်တော်တို့မှာ မလုံ့တလုံလေးနဲ့ စက်စီကျကျရေချိုးရတာပေါ့ဗျာ။ ဒီဇိုင်းကွက်လေးတွေကလဲ လန်းတယ်လေ။ အဲ့လိုနဲ့ ဖလန်းဖလန်း ဖြစ်သွားတဲ့ခါ လှေဆိပ်ကိုဆင်းကြရော၊ အစက စစ်တပ်လှေကြံုဆိုတော့ မှန်းထားတာ သံဘော်ဒီနဲ့ စတင်းဂန်းလေးဘာလေး ချိတ်ထားတဲ့ ဟာမျိုးလားပေါ့။ နောက်တော့ဘယ်ဟုတ်မှာတုန်း ရိုးရိုးစက်လှေပဲ ဘာမှလဲမထူးဘူး။ အဲ ဒါပေမယ့် နောက်တော့မှ ထူးမှန်းသိတာဗျ။ စက်လှေက အင်ဂျင်နှစ်လုံးတပ်လေ ဒါပေမယ့် တလုံးကပျက်နေတယ်။ မောင်းနေရင်းနဲ့ တစ်လုံးထိုးရပ်သွားတဲ့အခါ လှေက ပတ်ချာလည် ၀လုံးပုံကြီးသွားနေရော။ ပဲ့ကို အင်ဂျင်တစ်လုံးစာ ပြန်ချိန်ပြီး မောင်းနေရင်း ဟိုတစ်လုံးပြန်ကောင်းသွားတဲ့အခါ နောက်တဖက်ကို လည်သွားပြန်ရော။ တစ်စီးထဲ ဖြစ်ပျက်နေတာပြောပါတယ်။ အဲဒီလိုနဲ့ ပြန်ချိန်လိုက် ပြန်ပျက်သွားလိုက်နဲ့ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ဦးတည်ရာ မလိကျွန်းကို ရောက်ရှိခဲ့ပါတော့တယ်။ ကျွန်းက ထင်တာထက်ကို တော်တော်ကြီးတာကိုး။
ပင်လယ်စာ တွေဆိုတာကတော့ အမုန်းပဲဗျို့ ၊ ကျွန်တော်လို အစာသိပ်မစားတဲ့ကောင်တောင် သုံးပန်းကန်လောက် ပုံမှန်စားဖြစ်တယ်။ ဒူးရင်းသီး ဆိုတာ ခြံတွေထဲမှာ ကိုယ့်ဘာသာသွားကောက် ကြိုက်တာရွေးစားရုံပဲ။ အခေါ်တွေကလဲ အစုံပဲဗျ။ အရသာရယ် အသီးပုံစံရယ်ကိုလိုက်ပြီး ခေါ်တာထင် ပါရဲ့။ အစားအသောက်ကတော့ မီးလိုတောက်ကြတာပေါ့ဗျာ။
ဟဲဟဲ ပြောရဦးမယ်။ ကျွန်တော်တို့တည်းတဲ့အိမ်မှာ သာလိကာတစ်ကောင်ရှိတယ်။ စကားအတော်အတန်ပြောတက်နေပြီပေါ့။ သူ့အိမ်ကလူတွေ က ယဉ်ကျေးအောင်သင်ထားတော့ စားပြီးပြီလား ဘာလုပ်နေလဲ ပြန်ပြီလား မင်္ဂလာပါ သြကာသ စသဖြင့် နာပျော်ဖွယ် စကားတွေပြောတာပေါ့ဗျာ။ ကျွန်တော်တို့ ရောက်ပြီး တစ်ပတ်လောက်လဲကြာရော ကြက်တူရွေးဆီက ချီးပဲ မင်းဘာကောင်လဲ ခွေးမသား မိုက်လား အဲလိုအသံတွေထွက်လာတော့ အိမ်ရှင်တွေခမျာ အတော် စိတ်မသက်သာပုံ ရပါတယ်။ တက်နိုင်ဘူးလေဗျာ သူက လိုက်နားထောင်နေတာကိုးနော်။
သူများဒေသမှာဆိုတော့ အနေအထိုင်ဆင်ခြင်ရပါတယ်။ ဖြစ်ချင်တော့ တနှစ်နေလို့ တခါသူခိုးမရှိတဲ့ကျွန်းက ကျွန်တော်တို့ရောက်တဲ့နေ့မှာပဲ စစ်တပ်ထဲက တီဗွီတစ်လုံးပျောက်သွား တယ်ဆိုပါရောလား။ ကိုယ့်ကိုများ ယုန်ထင်ကြောင်ထင်ရင် ဒုက္ခဆိုပြီး အသွားအလာ ဆင်ခြင်နေရပါသေးတယ်။ဒါပေမယ့် ညနေဘက်ကိုတော့ ဘော်ရုံသွားပီး ဘော်ထိုးကြပါတယ်။ ဘိလိယက်ခုံကို သူတို့က ဘော်ခုံလို့ ခေါ်ကြပါတယ်။ အဲ့ဒါသွားသွားဆော့ကြတယ်ဆိုပါတော့၊ ဧည့်သည်ဆိုတော့ တခါတလေ အားနာပါးနာနဲ့ အလကားပေးထိုးသေးတယ် မဟုတ်လား။ ကောင်းလေစွ။
ကျွန်တော်ကိုက ကံဆိုးတယ်ဗျာ၊ တညမှာပေါ့ အိပ်ပျော်နေတုန်း လက်ကိုစူးကနဲဖြစ်ပြီး လန့်နိုးလာတယ် ညာဘက်လက်ခလယ်မှာ … အား….. သေမတက်နာတယ်ဗျာ.. လူကိုဆတ်ဆတ်တုန်ရောပဲ.. မှောင်မဲနေတာ ဘာမှလဲမမြင်ရဘူး လျပ်စစ်မီးကလဲ မရှိ၊ ဟိုကောင်တွေလဲ နိုးလာပြီး ဘာလုပ်ရမလဲမသိ ဖြစ်နေတယ်။ အိပ်အောက်ထပ်ကို တုန်တုန်ချိချိနဲ့ဆင်းလာရော ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်းအဒေါ်က မေးတယ် ဘာကောင်လဲတဲ့ ကျွန်တော်က ဘာကောင်မှန်းကိုမမြင်လို့ ပိုလန့်တာပေါ့ဗျာ။ နာတာလဲသေတော့မယ်။ သူက ထပ်မေးတယ် ခု ဘယ်ထိနာလဲတဲ့၊ ဖြစ်တာက လက်ခလယ် တချောင်းလုံးနာနေပြီ၊ ဒီမှာအန်တီဆိုပြီး ထောင်ပြရင်လဲ မကောင်းဘူးလေ။ အံကြိတ်ပြီး တအစ်အစ်ဖြစ်နေတာပေါ့။ ခဏနေတော့ ထပ်မေးတယ် ဘယ်ထိနာနေပြီလဲတဲ့ အဲဒီအချိန်မှာ လက်ကောက်ဝတ်နားထိ အဆိပ်ကတက်လာပြီ။ ဘာလုပ်ရမှန်းကိုမသိဘူး။ သူတို့ကတော့ အေးဆေးပဲ။ ကျွန်တော့်ကို ဆေးတစ်လုံးပေးတယ်။ ကျွန်တော်လဲ အားကိုးတကြီးနဲ့သောက်တာပေါ့။ နောက်ခဏနေတော့ထပ်မေးတယ် ဘယ်ထိရောက်ပြီလဲတဲ့။ ကျွန်တော်က လက်ဖျံတဝက်ထိရောက်လာပြီလို့ပြောတော့ အင်း တတောင်ဆစ်ကျော်ရင်တော့ အခြေအနေမကောင်းဘူး ခုလောက်ကနေ ကျသွားရင်တော့ ရိုးရိုးကင်းကိုက်တာနေမှာပါတဲ့။ အီးယား ဘယ်လိုလုပ်ရပါ့နော်… တံတောင်ဆစ်ထိအဆိပ်က တက်လာပြီ၊ ကွိုင်ပဲ လက်တော့ ပုပ်တော့မှာပဲပေါ့။ ဒါပေမယ့် ခဏနေတော့ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ လျော့လျော့လာတယ်ဗျ။ ခုနက ဆေးတံခိုးကြောင့်နေမှာ၊ ဟင်း .. စောစောက မပေးပဲနဲ့ဗျာ .. နေနိုင်ကြတဲ့လူတွေ။ ဒီလိုနဲ့ နာနေတုန်းပေမယ့် အိပ်ငိုက်လာတာနဲ့ တဖြည်းဖြည်း အိပ်ပျော်သွားပါရော။
နောက်နေ့မနက်ရောက်တော့ သက်သာသွားပြီ ဒါပေမယ့် လက်က ထိလို့မရဘူး၊ ထိတာနဲ့ ၁၁၀ ဗို့လောက်ရှိတဲ့ လျပ်စစ်အားနဲ့ တိုု့သလိုပဲ ကျိန်းနေတာ .. အတော်ဆိုးတယ်ဗျ။ လူတွေကမေးရင် ဘယ်နားလဲပြဖို့ကလဲခက်တယ် ခဏခဏလက်ခလယ်ထောင်ပြနေရတာ မကောင်းဘူးလေဗျာ။ ဒါနဲ့ စကားမစပ် မနေ့က ကျွန်တော့်ကိုတိုက်တဲ့ဆေး ဘာဆေးလဲအရမ်းကောင်းတာပဲမေးတော့ သူငယ်ချင်းအဒေါ်ကပြန်ဖြေတယ် ဘာမီတွန်လေ တဲ့။ ဖြစ်ရမယ်… ဖြစ်ရမယ်။ ………….
(ဆက်ဖတ်ရန်)
No comments:
Post a Comment