ဒေါနတောင်တန်းများ၏ အစွန်းတဖက်သို့

အစကတော့ ဒီခရီးစဉ်အကြောင်းကို ရေးဖို့နဲနဲစဉ်းစားမိသေးတယ်၊ ဘာလို့လဲဆိုတော့ မငြိမ်းချမ်းသေးတဲ့ လက်နက်ကိုင်နယ်မြေတခုကို သွားတာဖြစ်ပြီး မဆိုင်ပဲနဲ့ ဟိုလိုဒီလိုတွေ လာပြောတာ မကြိုက်လို့ပါ။ နောက်မှ ကိုယ့်အကျင့်အတိုင်း သွားဖြစ်ခဲ့တဲ့ ခရီးတွေအကြောင်းကို စာလေးနဲ့ရေးပြီး မှတ်တမ်းတင်ထားလိုက်ရမှ နေသာထိုင်သာရှိတာမို့ ရေးသင့်တဲ့ ပြောပြလို့ရတဲ့ အနေအထားလောက် ရေးမယ်လို့ပဲ ဆုံးဖြတ်မိပါတယ်။ တောထဲသွားတဲ့အကြောင်းဆိုတော့လဲ နဲနဲတော့ ပျင်းစရာဖြစ်နေမလားပဲ။

သင်္ကြန်ပိတ်ရက်ရှည် မစခင် ၁ လလောက်အလိုကတည်းက ကျောင်းတုန်းက သူငယ်ချင်းတယောက်က သူတောထဲသွားမယ် လိုက်ချင်လိုက်လို့ရတယ်ဆိုတာနဲ့ ကိုယ့်ဘက်ကလဲ ရေပက်ချင်စိတ်ရော မဏ္ဍပ်ထိုင်ချင်စိတ်ရော လျှောက်လည်ချင်စိတ်ရော မရှိတာကြောင့် လိုက်မယ်လို့အကြောင်းပြန်လိုက်တယ်ပေါ့။ တောထဲသာပြောတာ wild life တွေ ခံစားရမယ်လို့ပဲ သိတယ်၊ တောထဲက စခန်းတွေဆီသွားမယ်လို့သိတယ် ဘယ်နေရာ ဘာစခန်းမှန်းတော့ သေချာမသိခဲ့ပါဘူး။

ဒီလိုနဲ့ သင်္ကြန်ပိတ်ပါပြီ .. ပိတ်ရက်စတဲ့နေ့ပဲ ရန်ကုန်ကနေဘားအံကို တန်းဆင်းဖြစ်တယ်။ ဖြစ်ချင်တော့ အဲဒီနေ့မတိုင်ခင်ညက ရုံးကဘောနပ်စ်ပေးတယ် သွားသောက်ကြမယ်ဆိုပြီး အတင်းခေါ်တာ .. နေသိပ်မကောင်းလို့ မလိုက်ဘူးဆိုတာလဲ မရ။ ဒီလိုနဲ့ နောက်နေ့ ၁ဝနာရီကျော်မှ hangover ဖြစ်ပြီး နိုးလာ၊ အဝေးပြေးလမ်းမပေါ်မှာ အူကြောင်ကြောင် ယောင်တောင်တောင်နဲ့ ကားသာမောင်းနေရတယ် trip mood က မတက်လာဘူး .. အစာလဲမဝင် ရေချည်းလှိမ့်သောက်ပြီး လှုပ်လီလှုပ်လဲ့နဲ့ ဘားအံရောက်သွားတယ်ပဲဆိုပါတော့ဗျာ။

ရန်ကုန်မြို့ပြကို ခေတ္တ နှုတ်ဆက်ခဲ့ပြီလေ

ရောက်သွားအတဲ့အချိန်က နဲနဲမှောင်တော့ တညအိပ်လိုက်ပြီး နောက်နေ့ မနက်ပိုင်း ဘားအံကနေ မြိုင်ကြီးငူတက်ကြတယ်။ ဘားအံမှာသာနေခဲ့ဖူးတာ မြိုင်ကြီးငူဆိုတာ တခါမှကိုမရောက်ဖူးဘူး။ တနာရီကျော်လောက် မောင်းပြီးရော အဲဒီနားက ရွာတရွာမှ ညဝင်အိပ်ကြတယ်ပေါ့။ ရွာခံကပြောတယ် ဒီညပွဲရှိတယ်တဲ့ .. ကွင်းပြင်ကြီးထဲမှာ တဲလေးတွေထိုးထားတာတွေ့တယ် .. ညနေစောင်းဆိုတော့ လူတယောက်မှမတွေ့ရ။ Phone လိုင်းကလဲ Telelor နဲ့ MPT ပဲမိတော့တယ် .. Ooredoo လုံးဝ မရတော့။ မြိုင်ကြီးငူနဲ့ နီးလာလို့များ တိုင်ပေးမထောင်တော့တာလားလို့ တွေးမိတယ်။ အဲသည်ဘက်မှာက ကုလားဆိုရင် ကုလားထိုင်တို့ ကုလားပဲတို့လောက်ပဲ လက်ခံကြတာကိုး။ 

ဘားအံမှ မြိုင်ကြီးငူသို့

  
ဒီနေ့တော့ မဲသဝေါကို သွားဖို့နောက်ကျသွားပြီ၊ လိုင်းကားမရှိတော့ဘူးတဲ့ .. ။ နားနဲနဲကြီးသွားတယ်၊ မဲသဝေါဆိုပဲ .. ကိုယ်သွားရမယ့်နေရာ ကိုယ်အခုမှကြားမိတော့ အရင်တုန်းက မြန်မာ့စစ်သမိုင်းမှာ အထင်ကရ စစ်ပွဲနာမည်ပဲ။ (တကယ်တမ်းက မဲသဝေါဆိုတာ ကိုယ်သွားမယ့် ခရီးရဲ့ အစပိုင်းလေးပဲရှိသေးတာ မသိခဲ့သေးဘူး) မထူးတော့ပါဘူးလေ ဖြစ်ကာမှဖြစ်ရော ရောက်တောင်ရောက်တော့မှာပဲဟာ။ နေ့ခင်းဘက်ဖြစ်နေတော့ အချိန်ရသေးတာနဲ့ မြိုင်ကြီးငူဘက်က ကျုံထော်ရေတံခွန်သွားကြမယ်ပေါ့။ တခါမှလဲမရောက်ဖူးသေးဘူးလေ။ 

ကျုံထော်ရေတံခွန် ရောက်ပါပြီ၊ ရန်ကုန်နဲ့ တခြားနယ်က ကားတွေရော လိုင်စင်မဲ့ကားတွေရော အစုံပဲ

ရေတံခွန်က လှတော့လှတယ်ဗျ။ ဒါပေမယ့် ထုံးစံအတိုင်း လူလာများတဲ့အခါ ဆိုင်ခန်းတွေများလာ အမှိုက်တွေများလာ လူတွေကလဲကြိတ်ကြိတ်တိုးနဲ့ သဘာဝ အလှအပဆိုတာ မှေးမှိန်သွားတာပါပဲ။ ကန်အောက်ခြေကလဲ မညီမညာဆိုတော့ ကျောက်ဆောင်တွေနဲ့ တိုက်မိမှာလဲ စိုးရသေးတယ်။ သင်္ကြန်တွင်းမလာမိတာ တော်တော်ကံကောင်းတယ်ပြောရမယ်။ ကျွန်တော်တို့ရောက်သွားတာ အကြိုနေ့မတိုင်ခင် တရက်လေ။ ဒါတောင် လူတွေဒီလောက်များနေတာ။ (အပြန်ကို အဲသည်ကနေလဲ ဖြတ်ပြန်ရော ကားတွေပိတ်နေလို့ စောင့်လိုက်ရတာ ၁ နာရီနီးပါးပဲ၊ ရန်ကုန်က ကားသမားတွေနဲ့ မတူတာက အဲသည်က ကားသမားတွေ လမ်းပိတ်ပြီဆိုတာနဲ့ ဘေးကိုထိုးချပြီ စက်သတ်ထားလိုုက်တာပဲ၊ ygn နံပါတ်နဲ့ကားတွေကတော့ ရသလောက် တိုးတိုးပြီး ထွက်သွားကြတာ)

လူတော်တော်များတယ်ဗျ၊ ရေထဲဆင်းဖို့ရာ အဆင်မပြေဘူး

ကျုံထော်ကနေ တည်းခိုတဲ့အိမ်ပြန်ရောက်လို့ ညဖက်ရောက်ရော ဆိုလာမီးနဲ့ ဘက်ထရီနဲ့ မီးဖွင့်ကြပြီ .. တချို့အိမ်က မီးစက်နှိုးကြပြီ တဖုန်းဖုန်းနဲ့ ရွာထဲမှာ။ လမ်းမီးလဲမရှိတော့ မှောင်မဲမဲလေးပေါ့လေ။ ကွင်းထဲက သီချင်းသံတွေကတော့ ကြားနေရတယ်။ ပွဲစပြီကိုး။ ဒီလိုနဲ့ လုပ်စရာမရှိ ပျင်းလာတာနဲ့ ပွဲထဲလမ်းလျှောက်ကြမယ်ပေါ့လေ။ ရောက်တုန်းလေး လျှောက်ရိုက်ရအောင် ကင်မရာလေး ကောက်ဆွဲခဲ့တယ်။ စမ်းတဝါးဝါးနဲ့ ရွာလမ်းထဲကနေလျှောက်လာပြီး ပွဲခင်းထဲရောက်တော့ အမယ် လောင်းကစားဝိုင်းတွေက ကွင်းထဲမှာ ၃ ပုံ ၂ ပုံမကဘူးပဲ။ အံစာတုန်းခေါက်တာကနေစလို့ .. အနီတောင်၊ ဂျံုးဂျံုးကျ၊ လေးကောင်ဂျင်၊ အံဂလုံ၊ နာမည်တောင်မခေါ်တတ်တော့တဲ့ ကစားနည်းပေါင်းစုံလို့ပဲ။ 

ဒါလဲ အဆော့များကြတယ်၊ ကျွန်တော်တော့ နားမလည်ဘူး

မီးတွေသွယ်တန်းထားတဲ့ပုံကလဲ သူ့ဟာနဲ့သူဟုတ်လို့။ မီးကြိုးရှည်ကြီးကို တဖက်နဲ့တဖက် တိုင်နဲ့ဆန့်ထုတ်ထားပြီး တဆိုင်ကို ၄ ပေပတ်လည်လောက် နေရာယူကြတော့ ဆိုင်တဆိုင်ရဲ့ မီးချောင်းထွန်းမယ့်နေရာတွေမှာ ဓါတ်ကြိုးကို အကီင်္ျချိတ်တဲ့ ဂျိတ်နဲ့ အဖိုတစ်ချောင်း အမတစ်ချောင်း ထိုးဖေါက်ပြီး အပြင်ကို တန်းလန်းထုတ်ထားတယ်။ အဲဒီနေရာမှာ ဆိုင်လာဖွင့်မယ်သူက ကိုယ့်မီးချောင်းနဲ့ကိုယ်လာပြီး အဖိုကြိုး အမကြိုး ကောက်ချိတ်လိုက်ရုံနဲ့ မီးလင်း ဆိုင်ဖွင့် လာဘ်ခေါ် အမွှေးတိုင်ထွန်း ဖေါက်သည်ခေါ် ဆွဲစားပေါ့လေ။ ကျွန်တော်လဲ ရောက်တုန်းလေးဓါတ်ပုံလျှောက်ရိုက်ပေါ့။

မျှော်လင့်ချက်ကိုယ်စီနဲ့ ရင်းနှီးမြှုပ်နှံကြရင်း ကိုယ့်အာရုံနဲ့ကိုယ်ပေါ့လေ

ညဖက်ရိုက်လို့ကောင်းအောင် f1.8 50mm တပ်ထားတာမို့ ကင်မရာရိုက်ရင် လိုချင်တဲ့မြင်ကွင်းရဖို့ ဟိုကြားတိုးလိုက် ဒီနားကပ်လိုက်လုပ်ရတာကြောင့် တချို့လူတွေ ကျွန်တော့်ကို ကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့်လုပ်နေတယ်။ ဒါက သိပ်ထူးဆန်းမနေတော့တာကြောင့် ကိုယ့်ဖာကိုယ် ရိုက်နေမိတာပါပဲ။ ခြုံကြားထဲရောက်လိုက် လူကြားထဲ မသိမသာတိုးလိုက်၊ တကယ်က သူတို့ကြားမှာ ကိုယ်က သိသိသာသာဖြစ်နေတာ သတိမထားမိလိုက်ဘူး။ ဒီလောင်းကစားတွေက နားလည်မှုနဲ့ ခွင့်ပြုထားတာဖြစ်ပြီး တရားမဝင်ပါဘူး။

အံစာခေါက်ဖို့ ကြေးပြင်နေကြတဲ့ မျိုးဆက်သစ်လေးတွေ

ကလေးတွေ ငယ်သာငယ်တာ လောင်းကစားနဲ့ အတော်အသားကျနေပြီဗျ။ ဒါကိုကြည့်ရုံနဲ့တော့ သူတို့အနာဂါတ် မကောင်းဘူး ဘာညာတော့ ပြောလို့ရမယ်မထင်ဘူး။ ကိုယ်တွေလဲ ငယ်ငယ်က ဒါမျိုးမဟုတ်ရင်သာနေမယ် လောင်းကစားဆိုတာကို နည်းအမျိုးမျိုးနဲ့ လက်တည့်စမ်းခဲ့တာပါပဲ။ ကလေးတွေရဲ့ ဆင်ခြင်တုံတရားကို လျှော့တွက်လို့မရတဲ့အပြင် အဲဒီနယ်ဘက်က လူတွေရဲ့ ပညာရေးကို အလေးထားပုံကို ခင်ဗျားတို့သိရင် အံ့သြသွားလိမ့်မယ်။ သူတို့တွေဟာ လမ်းပန်းဆက်သွယ်ရေးအရရော နယ်မြေအေးချမ်းမှုအရရော နောက်ကျကျန်နေတဲ့ဒေသကို တိုးတက်အောင်လုပ်ဖို့ဆိုရင် ပညာရေးကသာ လုပ်ပေးနိုင်မယ်ဆိုတာ ကောင်းကောင်းကြီး သဘောပေါက်ထားကြတယ်။ လူငယ်တော်တော်များများဟာလဲ စီးပွားရေးလုပ်သူမဟုတ်ရင် ယိုးဒယားဘက်မှာ ကျောင်းသွားတက်ပြီး အမြင်ကျယ်နေတဲ့သူတွေ အတော်များများရှိပါတယ်။

ရိုက်ကောင်းကောင်းနဲ့ လျှောက်ရိုက်နေတာ .. ခဏလဲနေရော လူတချို့အနားကိုလာဝိုင်းတယ်၊ ကရင်လိုတွေ ဝူးဝါးလာပြောတယ်၊ ကိုယ်မှနားမလည်တာ ဘာမှပြန်မပြောပဲ ပြန်ရှိုးနေရုံပဲပေါ့။ အဲဒီမှာ ကိုယ်တွေကို ခေါ်လာပေးတဲ့ညီလေးက ကရင်လိုရှင်းပြနေတယ် (နောက်မှသူပြန်ပြောတာ) ဒါဂျပန်နိုင်ငံက ဒီဇိုင်နာပါ .. ဒီဂျိုင်နာဆိုတာဘာတုန်း .. ပုံဆွဲတယ်ပေါ့ .. သူကဘာလို့ဓါတ်ပုံရိုက်တာလဲ .. သူ့နိုင်ငံမှာ ဒါမျိုးမရှိလို့ အမှတ်တရရိုက်တာပါ ပေါ့ .. အဲလိုပြောလိုက်တော့ လူကြီးပုံပေါက်တဲ့သူက လျှော်သွားပြီး မလှမ်းမကမ်းကနေ အကဲခတ်နေတယ်။ တခြားလူတွေကို ကိုယ့်ကို အုံနေပြီ .. အဲဒီညီလေးက english လိုပဲကိုယ့်ကို ပြန်ရှင်းပြတယ် အကိုမြန်မာလိုမပြောနဲ့ ဒီလိုပဲ မသိချင်ယောင်ဆောင်နေတဲ့ .. အခုရိုက်လို့ရလားဆိုတော့ ရတယ် ရိုက် တဲ့ .. ဒါပေမယ့် ဘယ်လိုမှ မလွတ်လပ်တော့ဘူး .. ဘေးနားက ချိန်တော့လဲ .. ဟာ ဒီလူဒီနားကဆို ဆိုင်တန်းတခုလုံးပါနေပြီ ဆိုပြီး မြန်မာလိုတွေ နောက်ကနေပွားနေတယ် .. တော်ပြီ ပြန်တော့မယ် .. အခြေအနေမဟန်ဘူး။

တည်းတဲ့အိမ်လဲပြန်ရောက်ရော ရွာလူကြီးကဆီးပြောတယ် ငါ့လူတွေ သွားရတာအဆင်ပြေရဲ့လားဟေ့ .. ဒီမှာတော့ သတင်းထူးတယ် ဆရာတို့ရောက်တဲ့ခုနလေးကပဲ ပွဲထဲမှာ ဂျပန်အဖွဲ့ ဓါတ်ပုံလာရိုက်လို့ဆိုပဲ အဟေး .. တဲ့ .. ။ အဲ .. အဲဒါကျွန်တော်တို့ပါပဲ ပြောတော့ ဟေ အဲလိုလားတဲ့ .. ဘာမှမဖြစ်စေရဘူး ရိုက်သာရိုက်ပါလေ လို့တော့ပြောတာပဲ။ သတင်းက တန်းပို့ပြီးသား ဒီလူတွေ။

ညဖက်အိပ်ကြပြီးတဲ့အခါ မနက်ရောက် ငှားထားတဲ့ကားနဲ့ မဲသဝေါကို ရွေ့ကြတာပေါ့။ 4x4 ကားတွေတောင် တချို့နေရာမှာ တလိမ့်ချင်းရုန်းကန်တက်ရတယ်၊ လမ်းတွေပျက်စီးနေပြီ။ ဂိတ်တွေကလဲ များတယ်၊ DKBA, BGF, အစိုးရတပ် .. အဆင့်ဆင့်ဖြတ်ကျော်ပြီး မဲသဝေါရောက်ပါပြီ။

ကျွန်တော်တို့ ဒါ ယိုးဒယားဘက်ခြမ်း ရောက်နေပြီ၊ ဟိုးဘက်က စေတီလေးက မဲသဝေါ မြန်မာပြည်ဘက်ခြမ်း

ယိုးဒယားဘက်ကမ်းပေမယ်လို့ ကရင်တွေချည်းပါပဲ။ အဲသည်မှာ သုံးစွဲဖို့ ဘတ်ငွေလဲတယ်။ ကရင်အဖွားကြီးဆိုင်မှာ ထမင်းစားတယ်။ ခဏနေတော့ ငှားထားတဲ့ စက်လှေနဲ့ သောင်ရင်းမြစ်ကို စုန်ဆင်းခဲ့ကြတယ်ပေါ့ဗျာ။ ရေစီးက အတော်ကြမ်းတယ်ဗျ။ အောက်က ကျောက်ခဲတွေတောင် ပွတ်တိုက်လိမ့်ဆင်းပါများလို့ လုံးချောလေးတွေဖြစ်နေတာမြင်ရတယ်။ တချို့ကျောင်ဆောင်တွေကတော့ ချွန်ထက်နေတာပဲ။ သောင်ရင်းမြစ်ထဲမှာ လှေနှစ်စီးဆုံရင် တစ်စီးကဘေးကပ်ရှောင်ပေးရတယ်။ မြစ်ကအတန်ကျယ်ပေမယ့် လှေသွားလို့ရတဲ့ ရေကြောက ကျဉ်းပါတယ်။ အထာမသိပဲမောင်းရင် ကျောက်ဆောင်နဲ့တိုက်မိပြီး လှေမှောက်နိုင်ပါတယ်။ 

စစ်အတွင်းက လေယာဉ်ပစ်သေနတ်တွေ တပ်ဆင်ထားပြီး ဗိုလ်မြ စခန်းထိုင်ခဲ့တဲ့ တောင်လို့လဲဆိုပါတယ်

လှေမောင်းတဲ့သူဟာ ရေပြင်ပေါ်က လှိုင်းတွေအနေအထားကိုကြည့်ပြီး အတိမ်အနက် ရေကြောင်းကို သိရပါတယ် (မသိလဲ ကျွန်တော်တို့ ပြန်တောင်ရောက်မှာမဟုတ်)။ လှေတစ်စင်းနဲ့တစင်း တွေ့ရင် တစ်စင်းက ဘေးနားကပ်ပေးရလောက်အောင် ရေကြောင်းကျဉ်းတဲ့နေရာတွေလဲရှိပါတယ်။ ကင်မရာဘက်ထရီကို ချွေတာနေရတာကြောင့် တချို့နေရာတွေရဲ့ ပုံကို ကောင်းကောင်းမရိုက်နိုင်ခဲ့ဘူးပေါ့ဗျာ

လှိုင်းတွေကြမ်းတယ်၊ ယောင်လို့မှ အဲဒီဘက် လှေမရောက်လိုက်လေနဲ့ အောက်က ကျောက်ဆောင်က လှေကိုထိုးခွဲသွားလိမ့်မယ်

ပုံထဲကလူတွေဟာ ငါးဖမ်းကြသူတွေပါ။ လှိုင်းကြမ်းတော့ ပိုက်ကွန်သုံးလို့မရဘူး။ လက်မှာ မှိန်းလိုမျိုး သံချွန်ကို မောင်းတင်ပြီး ရေထဲ ကျောက်ဆောင်တွေနားမှာ ငုပ်ပြီး ငါးကိုအနီးကပ်ထိုးရတာပါ။ လွယ်တော့မလွယ်ဘူး ရေငုပ်တက်ရတာပေါ့ဗျာ။ ခြေချော်လက်ချော် မျောလို့ကတော့ ကျောက်ဆောင်နဲ့ မိတ်ဆက်ပြီပဲ။ ဒေသခံတွေကတော့ ကျွမ်းကျင်နေတာပဲ။

သူးမွဲထ (ခ) သူးမွဲထာ ဒေသ

သောင်ရင်းမြစ်ဆုံးလို့ သံလွင်မြစ်ထဲရောက်တာနဲ့ ရေကမကြည်လင်တော့ဘူး၊ မြစ်လဲပိုကျယ်သွားတယ်။ အပေါ်ပုံကတော့ သူးမွဲထာ ဒေသဖြစ်ပါတယ်။ မြိုင်ကြီးငူဆရာတော်က KNU ကို မေတ္တာရပ်ခံပြီး တည်ထားတဲ့ဘုရားလို့လဲ သိရပါတယ်။ မေတ္တာရပ်ခံတယ်လို့ သုံးလိုက်ပေမယ့် အခြားသော အကြောင်းအရာတွေကို ဖတ်ချင်သေးရင်တော့ ဒီမှာရှိပါတယ်။
http://parsithan.blogspot.com/2012/06/blog-post_9906.html


သံလွင်မြစ်ထဲရောက်တော့ ရေစီးပုံက တမျိုးပြန်ဖြစ်သွားပါတယ်။ အစုန်အဆန်ပြောင်းသွားတဲ့အပြင် မြစ်ပြင်ကလဲ ကျယ်တယ်။ တချို့နေရာမှာ လှိုင်းလုံးတွေကြီးတာကြောင့် life jacket ကိုပါ ဝတ်ထားရပါတယ်။ မော်တော်စက်သံလျှော့လိုက်တာနဲ့ ရေလှိုင်းသံတွေပါ ကြားနေရတဲ့ သံလွင်မြစ်ရဲ့ ရေစီးအကြမ်းဆုံးနေရာတွေပါ။ မြစ်ကွေ့တွေများတဲ့အတွက် ဝဲဂယက်တွေ မကြာခဏတွေ့ရပါတယ်။ သွားဖူးသမျှ မြစ်ကြောင်းခရီးတွေထဲမှာ လှေအမြန်ဆုံး ရေအသန်ဆုံး စီးရတဲ့ခရီးပါပဲ။

ကျွဲမှောင်ခို၊ ကျွဲတင်တဲ့လှေတွေ အကြီးကြီးပဲ

ဒေသခံတချို့ရဲ့ ကျွဲမှောင်ခိုလုပ်နေကြပုံဖြစ်ပါတယ်။ တစ်စီးကို ကျွဲ ၁ဝ ကောင်လောက် တင်နိုင်တဲ့လှေ ၂ စီးနဲ့ ကျွဲတွေကို ဆွဲတင်နေကြတာပါ။ ဟိုဘက်ကမ်းကို သွားရောင်းမယ်လို့သိရပါတယ်။ မှောင်ခိုလို့ဆိုပေမယ့် သူ့ဒေသ သူ့ပုံစံအရတော့ လုပ်ရိုးလုပ်စဉ်လိုပါပဲ။ ကိုယ်မွေးတဲ့ကျွဲကို ကိုယ်ရောင်းချင်တဲ့နေရာမှာ ရောင်းတာပေါ့လေ။ နိုင်ငံရပ်ခြားသွားရောင်းတာ တခုပဲ။

ဒီလိုနဲ့ နေ့တဝက်လောက် လှေစီးပြီးသကာလ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ဦးတည်ချက်သို့ ရောက်ချိန်မှာ ညနေ ၄ နာရီ ၅ နာရီလောက် ရှိပါပြီ။ လမ်းမှာ စစ်စခန်းပေါင်းများစွာ ဖြတ်သန်းလာပြီးမှ ရောက်လာတဲ့နေရာက KNDO တပ်မဟာ xx တဲ့ဗျာ။ အင်း ... ရောက်တော့မှလဲ ရောက်တယ်ပဲ သဘောထားပါတယ်ပေါ့လေ။ ခေါ်လာတဲ့သူတွေကပြောတယ် မြို့ပေါ်ကအကြောင်းတွေ မပြောနဲ့တော့တဲ့၊ ကရင်လူမျိုးဖြစ်တယ်၊ ဘားအံမှာပဲနေလို့ ကရင်လိုမတတ်ဘူး၊ ကျောင်းဆရာလုပ်တယ်ပဲပြောပါတဲ့။ အိုခေပါပေါ့။ မြန်မာလို့ပြောရင် ဘာရယ်မှမဟုတ်ပေမယ့် ပတ်ဝန်းကျင်စိတ်ချရမှုအပိုင်းမှာ လျော့ကျသွားနိုင်တယ်လေ။ တပ်ရင်းမှုးနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးမယ် ခဏစောင့်ပါ ခုနက မှာထားတာ မမေ့နဲ့နော် သတိထပ်ပေးသွားသေးတယ်။ ရှိန်ပြီလေ .. ။ တွေ့သမျှ သေနတ်တွေနဲ့။

ခဏနေတော့ လာခေါ်တယ်၊ တပ်ရင်းမှုးစောင့်နေတယ်တဲ့။ သူ့ကို english လို သိပ်မပြောနဲ့နော် သူနားမလည်ဘူးတဲ့။ ကိုယ်တွေကလဲ ပြောရင်စကားမှားမှာစိုးလို့ သွားပဲဖြဲပြ ခေါင်းညိတ်ပဲလုပ်ရတာပဲ။ ကရင်လိုမှ မတတ်တာကိုး။ နောက်တော့မှ သူလဲ သူတတ်သလောက် မြန်မာလိုပြောပါတယ်။ ခင်ဗျားတို့အနေနဲ့ ဘယ်လိုမှ ထင်ထားမိမှာမဟုတ်တဲ့ ဘုရားစူးတပ်ရင်းမှုး။ စကားပြောတာ သိပ်ပွင့်လင်းတယ်။

နေပူစပ်ခါး တနေကုန်လျှောက်သွားနေလို့ ကျွန်တော်တို့ရောက်ပြီး နောက်တရက်မှာ မျက်စိနာနေလေရဲ့။ သူ့အိမ်က ဟိုးအနောက်က ခုံအနီလေးနားမှာ၊ တံခါးမပြောနဲ့ အကာတောင်မရှိဘူူးရယ်။ ရေချိုးတော့လဲ သူ့အဝတ်သူလျှော်တယ်၊ ထမင်းစားတော့လဲ ကိုယ့်ပန်းကန်ကိုယ်ဆေးတယ်၊ တချိန်လုံး သူ့ရဲဘော်တွေကို တတွတ်တွတ်နဲ့ မှာနေတာပဲ ဘာတွေပြောလဲတော့ မသိ။ တခါတလေ အပြင်က နယ်မြေတာဝန်ခံတွေလာရင် တိုးတီးဆွေးနွေးကြတယ်။ ဂြိုလ်တုဖုန်းတလုံးနဲ့ တခါတခါ ပြောနေတာတွေ့တာပဲ။ 

သူ့အိမ်နဲ့ကပ်လျက်က တန်းလျား .. စစ်တပ်မှာဆိုရင်တော့ အဘအိမ်ဘေးနားက အရာရှိအိမ်ယာပေါ့လေ၊ အဲသည်မှာပေးအိပ်တယ်။ ထမင်းစားတဲ့နေရာနဲ့လဲ နီးတော့ အဆင်ပြေတယ်လေ။

တောကောင်သားတွေတော့ ရဲဘော်တွေလက်စွမ်းပြကောင်းတာကြောင့် တောကြောင်သား၊ မျောက်သား၊ ဆတ်သား အပြင်ကို ဝက်သားပါကျွေးလိုက်သေးတယ်။ ရှိတော့လဲရှိသလိုစား မရှိတော့လဲ အဆင်ပြေသလို စားကြရတာပေါ့ဗျာ။ နောက်ဆုံးညကဆို ထမင်းစားပြီး လက်ဆေးတော့ ဆပ်ပြာမတွေ့ဘူး . ဒီလိုပဲ ရေနဲ့ဆေးရသေးတယ် လက်က စင်နေပြီ .. တမျိုးပဲ ဆပ်ပြာမလိုပါလား ထင်နေတုန်း ပြန်စဉ်းစားကြည့်တော့ ကိုယ်စားတဲ့ဟင်းတွေမှာ ဆီမှ မပါတာ။ ကြက်ဥပြုတ်ရယ် ဟင်းရွက်ပြုတ်ရည် ကင်မွန်းရွက်တာလပေါ့လိုထင်တာပဲ အဲဒါနဲ့စားတာကိုး ဆပ်ပြာဘယ်လိုမလဲ .. မီးကလဲ မီးစက်ဆီကုန်လို့ ပျက်နေတာကြောင့် တန်းလျားပေါ်ပဲ ပြန်တက်အိပ်ပေါ့။

ကျွန်တော်တို့ရောက်ရောက်ချင်းညအိပ်လို့ နောက်နေ့မနက်လင်း ဘရိတ်ဖတ်စ်က ထမင်း .. နောက် ညစာလဲ ထမင်း ၊ နှစ်နပ်ပဲ ဒါပဲရမယ်။ ကိုယ်တွေက အစားအသောက်လဲ မက်စက်လှတယ်မဟုတ်တော့ သိပ်ပြဿနာမရှိခဲ့ပေမယ့် အဆာပြောစားချင်တဲ့အခါတော့ ဒုက္ခနဲနဲများတယ်။ ခဏနေတော့ ဆရာတို့ သေနတ်ပစ်မလားတဲ့ .. ပစ်မှာပေါ့ အဲဒါပစ်ချင်လို့ လိုက်လာတာပဲဟာ။ စစ်သားတစ်ယောက် သေနတ်လွယ်ပြီးရောက်လာတယ်။ လိုက်ခဲ့တဲ့ .. မောင်းတင် ကျည်ထိုး လုံခြုံရေးခလုတ်ဖြုတ် ချိန် .. ပစ် .. ထောင်း ... လွဲတယ် .. ။ သေနတ်ဆိုတာ ဂိမ်းထဲမှာသာ ပစ်ဖူးတာမို့လို့ ပေ အစိတ်လောက်က ခြံစည်းရိုးမှာ တန်းစီစွပ်ထားတဲ့ နို့ဆီခွက်တွေ တလုံးမှကိုမထိတာ။ အဲဒါနဲ့ အဲသည်နေ့ လက်တည့်စမ်းပြီး နောက် ညကျရင် အမဲလိုက်ထွက်မယ် လိုက်ခဲ့တဲ့။ အသွားချည်း ၅ နာရီလောက် လမ်းလျှောက်ရမယ်၊ တောင်တွေတက်ရမယ်၊ အမဲမရရင် မိုးလင်းမှ ပြန်ရောက်မယ်တဲ့။ နဲနဲတော့ ကျွတ်ကျဲသွားပေမယ့် ဒီလိုအတွေ့အကြံုရချင်လို့ လိုက်ခဲ့တာမို့ သွားမယ်လို့ ပြောလိုက်တယ်။

ချိန်တာတော့ အတည့်ပဲ ၊ ကျည်ဆံကပဲ စောင်းပြီးထွက်သွားသလား မပြောတက် 

နေ့ခင်းလောက်လဲရောက်ရော သတင်းတခုကြားရော .. မြစ်ထဲလူတယောက်မျောသွားတယ် .. တပ်ထိပ်ကင်းသမားတွေ့လို့ စက်လှေနဲ့ချက်ချင်းလိုက်တာ မမှီတော့ဘူး၊ လူပျောက်စစ်ကြပါ ဘယ်တပ်ကပျောက်သလဲပေါ့။ စခန်းထဲမှာ နဲနဲလှုပ်လှုပ်ရှားရှားဖြစ်သွားတယ်။ အဲသည်မှာ တခြား စစ်သင်တန်းလာတက်နေတဲ့ တပ်တွေ (နာမည်တော့မပြောတော့ဘူး) လဲ ရှိတာကိုး။ လူစာရင်း စာရွက်တွေကိုင်ပြီး ဟိုဒီပြေးနေကြ .. နောက်ဆုံးတော့ ဟုတ်တယ်။ နယ်ခံတပ်ကမဟုတ်ပဲ တခြားတပ်ကရဲဘော် ခွင့်ပြုချက်မယူပဲ တယောက်ထဲ ရေဆင်းချိုးတာ မြစ်လယ်ကိုရောက်သွားတာလား မြစ်ကို အထင်သေးပြီး ဟိုဘက်ကမ်းကူးကြည့်တာလား မသဲကွဲဘူး .. မြုပ်တော့မှ လှမ်းအော်တော့ မမှီတော့ဘူးလေ။ ကျွန်တော်တို့ ပြန်လာတဲ့နေ့အထိ ပြန်ပေါ်လာတဲ့သတင်း မကြားတော့။

ခဏနေတော့ အသားညိုညို ထောင်ထောင်မောင်းမောင်းနဲ့ လူသုံးယောက် ကျွန်တော်တို့နဲ့ စကားပြောနေတဲ့ တပ်ရင်းမှုးဆီလာတယ် .. အလေးပြုပြီး ကျွန်တော်တို့ သင်္ကြန်ပွဲဖိတ်ချင်ပါတယ် .. အေး ကောင်းပြီလေကွယ် .. အဲဒါနဲ့ မိုးဗြဲဒယ်လေးငှားချင်လို့ပါ .. မိုးပြဲတယ် .. ဘာလယ် မရှိဘူးရော် .. မိုးဗြဲဒယ်အိုးပါ .. မိုးပြဲဒယ်အိုးတော့မရှိဘူး ဒယ်အိုးအကြီးကြီးပဲရှိတယ် အထဲမှာသွားကြည့် နင်တို့လိုချင်တာဟုတ်လား .. ဟုတ်ကဲ့ ဒါမိုးဗြဲဒယ်ပါခင်ဗျ ကျေးဖူးတင်ပါတယ်။

နောက် အဲသည်လူတွေလဲပြန်သွားရော တပ်ရင်းမှုး သူ့ဘာသူလေ့ကျင့်နေတယ် .. မိုးပြဲ .. မိုးဗြဲ .. အင်း .. ဒယ်အိုးအပြဲကို ခေါ်တာပဲ .. မိုးဗြဲ .. ။ စကားတွေ မတူဘူးနော့ .. ။

ကျွန်တော်တို့ရောက်နေတဲ့နေရာက အတွင်းကျနေတာမို့ ကင်မရာထုတ်ကိုင်ဖို့ကို အရမ်းဝန်လေးမိတယ်။ ပြီးတော့ ကိုယ့်ကိုခေါ်လာတဲ့ တပ်တခုထဲမကဘူး တခြားသော မြန်မာဆို မကြည်တဲ့ တပ်တွေပါရှိနေလေတော့ ပိုဆိုးတယ်။ သူတို့အချင်းချင်းတောင် ၂ ဖွဲ့ကွဲနေတဲ့ တပ်ဆိုတော့ ကင်မရာထက် သေနတ်ကိုင်ထားရင်တောင်မှ သံသယအကြည့်ကနေ လွတ်သေးတယ်။ အဲသည်တော့ ဓါတ်ပုံတွေ ကောင်းကောင်းမရိုက်ဖြစ်ခဲ့ရဘူး ဆိုပါတော့ဗျာ။

အဲသည်မှာ ဒုက္ခအရောက်ဆုံးအချိန်က နေထွက်လာတာနဲ့ စတာပဲ .. အပူချိန် ၄ဝဒီဂရီမှာ လေငြိမ်သွားပြီဆို ငုတ်တုတ်ထိုင်ရင်းကို ချွေးတွေစီးကျလာတာ။ သောက်စရာရေအေးကလဲမရှိ။ ရေကျက်အေး (အမြဲပူနွေးနေ) နဲ့ ရေနွေးကြမ်းပဲရှိတယ်။ ရေကျက်အေးကို ဂါလံပုံးနဲ့ထည့်ထားပြီး ဝါးဆစ်ခွက်နဲ့ ထည့်သောက်ရတယ်။ နောက် ပါးစပ်က ရိုးအီလာတော့ ရေနွေးကြမ်းတခွက်ထဲကို ပျားရည်တဇွန်းခပ်ပြီး ထိုင်သောက်။ မီးကမရှိတော့ လုပ်စရာမရှိ၊ နေ့ခင်းဘက်တွေဆို မြို့ပေါ်က ဘဝနဲ့ ဘာမှကိုမဆိုင် ဘာမှကိုလုပ်စရာမရှိ။ လေ့ကျင့်ကွင်းကို သွားကြည့်ဖို့ရာလဲ မနက် ၄ နာရီကစကျင့်ပြီး ကိုယ်တွေထ တဲ့ ၆ နာရီလောက်ဆို သူတို့က နားသွားပြီ။ နောက် ညနေစောင်းလောက်မှ ထပ်လေ့ကျင့်ကြတယ်။

ဟိုဟိုဒီဒီလဲ ကိုယ့်ဘာသာလျှောက်မကြည့်ရဲဘူး။ မိုင်းတွေထောင်ထားတယ် လျှောက်မသွားပါနဲ့တဲ့။ အဲသည်တော့ ဆေးလိပ်ထိုင်သောက်လိုက် ရေသောက်လိုက်နဲ့ နေ့ခင်းဖက်တွေကို ဖြတ်သန်းတာပေါ့။ ညနေစောင်းတော့မှ သေနတ်သွားပစ်ကြပြန်။ သွားတဲ့လမ်းမှာ ရှေ့ဆုံးက စစ်သားက သေနတ်ကိုလွယ် နောက်ကနေ ကိုယ်တွေအဖွဲ့လိုက်နေတုန်း တောထဲကနေ ချိုးချိုးချွတ်ချွတ်နဲ့ တောကောင်တောတိုးတဲ့အသံကြားလို့ အားလုံးရပ် .. ထပ်ဆုံးက စစ်သားက သေနတ်နဲ့ ထိုးချိန် .. ကျွန်တော့်ရှေ့ကတစ်ယောက်ကတော့ နောက်ပြန်လှည့်ပြေးပြီ .. ဘယ်သူလဲ သိမှာပေါ့ ။ နောက်ကျမှ တခြားတပ်က ငှက်ပျောလက် တက်ခွာနေတဲ့ စစ်သားဖြစ်နေတယ်။ ပစ်မယ့်နေရာရောက်တော့ ဓါတ်တိုင် ၁ တိုင်လောက်အကွာက သစ်ပင်မျာ သစ်ရွက်ကို ငုတ်နဲ့စိုက်၊ ကျည်ထိုး ချိန်တယ် လက်ကလှုပ်နေတယ် .. ပြောင်းက ရမ်းခါနေတာပဲ။ ထိန်း ... လျှိုထဲမှာဆိုတော့ ချေမှုန်းရေးရိုင်ဖယ်သံက ဟိန်းထွက်နေတာပဲ။ အမှန်က စစ်ကားတွေထဲမှာ တဖေါင်းဖေါင်းကျွေးနေတဲ့ ချေမှုန်းရေးရိုင်ဖယ် assault rifle - M16 ရဲ့ မျိုးဆက်တွေဖြစ်ပုံရတယ်။ ကံကောင်းတာက ပစ်သမျှထဲမှာ သစ်ရွက်ကို မမှန်ပေမယ့် သစ်ပင်ကိုတော့ တချက်ထိသွားလို့ တော်သေးတာ။ တပ်သားသစ်တွေ လက်ရည်ကိုတော့ မှီပါတယ်တဲ့။

ဒါကတော့ ဘာမှမဟုတ်၊ ကျွန်တော်တို့ ညနေတိုင်း ရေဆင်းချိုးတဲ့ သံလွင်မြစ်ကမ်းဘေး 

ကင်မရာ လွတ်လွတ်လပ်လပ်ရိုက်လို့ရတာ ဒီလိုနေရာလေးပဲရှိတယ်။ အိမ်ပြန်ရောက်လို့ google earth မှာ ပြန်ကြည့်ကြည့်တော့ အဲသည်တောင်တန်းတကြောမှာ စစ်စခန်းတွေ အများကြီးပဲ။ တောင်တန်းတွေဖြစ်လို့ မြေမညီတာကြောင့် လေ့ကျင့်ရေးကွင်းတွေဟာ မြေပြန့်တဲ့နေရာတွေမှာ ခွဲဖြန့်ပြီး နေရာချထားရတယ်လို့ ဆိုပါတယ်။

အပေါ်မှာပူသလောက် သံလွင်မြစ်ရေက စိမ့်နေအောင် အေးပါတယ်။ ဟိုစစ်သားမြောသွားတဲ့အချိန်က နေ့ခင်းဘက်ဆိုတော့ အပူနဲ့အအေးတွေ့ပြီး ရှော့ခ်ပဲဖြစ်သလား ကြွက်ပဲတက်တာလားတော့ မပြောနိုင် .. သွားရှာပြီ။ ညဖက်ရောက်တော့ အဲသည်ရဲဘော်ရဲ့ စခန်းဘက်ကနေ ဆုတောင်းသံ ဝတ်ပြုသံလိုအသံတွေကြားရတယ်။ သူတို့ဘာသာဓလေ့အရနဲ့တူပါတယ်။ အဲသည်လို့နဲ့ ကျွန်တော်တို့ ညဖက် အမဲလိုက်မယ့်အစီအစဉ်က မဖြစ်ခဲ့တော့ဘူးပေါ့ဗျာ။ ကံကောင်းတယ်ပဲပြောရမလား ကံဆိုးတာပဲခေါ်မလား။

သည်လိုမျိုး စနိုက်ပါနဲ့ ဆင်တွေ ကျားတွေပစ်မယ် မှန်းထားသော်ငြားလည်းပေါ့လေ

မနက်မိုးလင်းပြန်ပါပြီ နောက်တရက်၊ မြစ်ကမ်းနားဘက်မှာ ဆုတောင်းသံတွေကြားပြန်ပြီ၊ ရိုးရာဓလေ့တွေ ဓါတ်ပုံသွားရိုက်ချင်ပေမယ့်လည်း မြိုသိပ်ထားရပြန် ... အဲ ခဏနေရင် ဟိုဘက်တပ်က ဖိတ်ထားတဲ့ သင်္ကြန်အလှူ သွားရအုံးမှာပဲ။ တောလမ်းထဲ ၁ဝ မိနစ်လောက် လျှောက်ပြီးတဲ့အခါ ဧည့်သည်တပ်ရဲ့ ကန်တင်းခေါ်မလား အဲသည်ကိုရောက်တယ်။ လမ်းမှာ တောင်ကျရေကျခဲ့တဲ့ ချောင်းရာကိုဖြတ်တော့ အမြင့်က လူ ၂ ရပ်နီးပါးနက်တာကို ဝါးလုံးနှစ်လုံး ဖြတ်ထိုးထားတာ။ သွားနေကြလူတွေကတော့ ဘတ်ဘတ်နဲ့ ဟိုဘက်ရောက်သွားတာပဲ .. ။ ကိုယ်တွေကတော့ ၁ဝပေးလောက် ဝါးလုံးတန်းကို အကာအကွယ်မရှိတော့ ဂဏန်သွား လှုပ်လီလှုပ်လဲ့ပေါ့ ။ ဟိုဘက်ဧည့်သည်တပ်နဲ့မတူဘူး ဒီဘက်က ဧည့်သည်တပ်တွေက ဖော်ရွေတယ်။ ဟေး ယောက်ဖလာ ခဏထိုင်နော် .. ဖျော်ရည်သောက်ဦး။ ခဏနားတဲ့နေရာမှာ ကြံသကာခဲတွေ သင်္ဘောသီးတွေ ဆေးပေါ့လိပ် ဆေးရွက်ကြီး ကွမ်းယာနဲ့ ထုံး အစုံပဲ။ ဆရာသမားတွေကလဲ ဒီလောက်တောထဲမှာဖြစ်တာတောင် ရှူးဖိနပ် (စစ်ဖိနပ်မဟုတ်) တွေနဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီဖင်ကျပ်တွေနဲ့ တချို့ဆို မျက်နှာတွေတောင် ဖြူတာတွေဘာတွေလိမ်းလို့ ရှိုးအပြည့်။ handy cam နဲ့ ဗီဒီယိုလိုက်ရိုက်တဲ့သူတောင် ရှိသေး။ ဒီလူတွေနဲ့တော့ .. သူ့ camera အသိမ်းခံရင် ကိုယ့်ပုံတွေ ပါပြီးသားပဲ တတ်နိုင်ဘူး။

ကျွန်တော်တို့က မုန့်တီစားရမယ်ထင်နေတာဗျလို့ပြောတော့ ဟား မုန့်တီက နေ့တိုင်းစားနေရတာ ယောက်ဖရေ .. ဒါကြောင့်အပြောင်းအလဲပေါ့တဲ့။ အစပ်တော့လျှော့ထားပေးပါတယ်တဲ့။ (ဒါတောင် အတော်စပ်တုန်း)  ဝက်သားနဲ့ ငပိရည်နဲ့ တို့စရာနဲ့ တောအလှူပေါ့ဗျာ .. မနက်ပိုင်းကြီးဆိုတော့ သိပ်မစားနိုင်ဘူး။ စားပြီးတော့ စကားထိုင်ပြောကြ .. ကိုယ်ရောက်နေတာ ဒေါနတောင်တန်းပေမယ့် သူတို့ကြားရောက်နေတော့ တခြားဒေသရောက်သွား သလိုလို။ ကိုယ့်ရှိတာလေးနဲ့ ပျော်အောင်နေနေရတာပဲလေ သူတို့ခံယူထားတဲ့ သမိုင်းပေးတာဝန်အရ တောထဲစစ်ထဲရောက်နေပေမယ့်လည်း ဖေါ်ရွေမှုကတော့ သိသာပါတယ်။

သူတို့နဲ့မတည့်တဲ့ တခြားဧည့်တပ်ကတော့ မူရင်းနယ်ခံတပ်တွေဖယ်ထားပေးတဲ့ နေရာကောင်းရထားတယ်။ အဲသည်မှာ ဆောင်းဘောက်တွေ အသံချဲ့စက်တွေနဲ့ဆိုတော့ တရက်လုံး ဒစ်စကိုတွေ ရော့ခ်တွေနဲ့ သောင်းကျန်းနေကြတာပဲ။ သင်္ကြန်ဆိုတော့လဲ ဒီလိုပဲ လူကြီးတွေလဲ နားလည်မှုပေးထားရတာပါပဲ။ ညဖက်ကျတော့ ဖိတ်သေးတယ်။ ပုံမှန်အားဖြင့် အဲသည်ဒေသမှာ အရက်သေစာ လုံးဝသောက်စားခွင့်မရှိပါဘူး။ လက်နက်ကိုင်တပ်တွေ များတော့ စိတ်လွတ်ပြီး မထိန်းနိုင်ဖြစ်မှာစိုးလို့ အရက်ဘီယာ လုံးဝပိတ်ပင်ထားပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သင်္ကြန်ကာလဖြစ်လို့ ညဘက်ခေါက်ရည်သောက်ဖို့ ခွင့်ပြုထားတာမို့ ဖိတ်တာပါ။ မသွားဖြစ်ပါဘူး ဒီလူတွေမူးပြီး သောင်းကျန်းနေမှဖြင့်။

ကျွန်တော်တို့ မန်မန်စားရာ စားပွဲ

နောက်ဆုံးတော့ ကိုယ့်နေရာကိုယ်ပြန်လာမှ သက်တောင့်သက်သာရှိသွားတယ်။ ဘာလုပ်မလဲ ဆေးလိပ်ထိုင်ဖွာ ရေထိုင်သောက်ပေါ့။ ရဲဘော်လေးတွေ ကိုယ့် စကားလာပြောရှာပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သူတို့ပြောတာ ကိုယ်နားမလည်။ တချို့က မြန်မာလိုပြောတယ် .. အဲဒါကိုတောင် နားမလည်ဖြစ်နေတာ။ ဆေးလိပ်လာတောင်းသောက်ရင်း ရဲဘော်ကပြောတယ် ခြေလိုခမလာ .. ဟင် .. ခြေလိုခ မလာ .. အဲ နားမလည်ဘူး .. ဘာပြောတာလဲ .. ခြေလိုလေ ခြေလိုခ မလာ လို့ .. ဟျောင့် မင်းကို ခြင်းလုံးခတ်မလားမေးနေတာတဲ့ ပါလာတဲ့အဖေါ်ကပြောတော့မှ အော် သူဒါပြောပါလား နားလည်တော့တယ် ... ။ မခတ်တော့ဘူး ပူအိုက်လို့ .. တကယ်က မခတ်တတ်တာ ဟဲဟဲ။

ဟေ့ ဒီမှာ မိတ်ဆက်ပေးရဦးမယ် .. ဒါကော့ကရိတ်မြို့တာဝန်ခံ ဗိုလ်မှုးဘယ်သူလေ .. တာဝန်နဲ့လာတာ။ ဖထီးက မိတ်ဆက်ပေးတယ်။ ဗိုလ်မှုးသာဆိုတယ် ခဏနေတော့ ဗိုက်ဆာလို့ ပန်းကန်ဆွဲပြီး အပေါ်ပုံထဲကစားပွဲမှာ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင် ထမင်းခဲနဲ့ ဟင်းရည်ဆမ်းပြီး ထမင်းထိုင်စား ပြီးတော့ တိုးတီးတိုင်ပင် ပြီး ပြန်သွားတာပဲ အေးရာအေးကြောင်း။

ပြန်ခါနီး တပ်ရင်းမှုးနဲ့ အမှတ်တရပေါ့ - နောက်ထပ်ဆုတ်ရင် ကတုပ်ကျင်းပဲ

တောထဲက တပ်မဟာဖြစ်လေတော့ ရိက္ခာလဲ မပြည့်စုံလှပါဘူး။ ထောက်ပံ့ရေးလဲ လောက်လောက်လားလား မတွေ့ရဘူး။ မြို့ပေါ်တာဝန်ခံတို့ တချို့သယံဇာတထွက်တဲ့ ဒေသတာဝန်ခံ ရာထူးအလယ်အလတ် အရာရှိတွေသာ ချမ်းသောနေသော်ငြားလည်း အခုတွေ့ခဲ့တဲ့ တပ်ရင်းမှုးလို တောထဲက စခန်းမှာထိုင်ပြီး ချို့ငဲ့နေတာတွေလဲ ရှိပါတယ်။ ကျွန်တော်လဲ သူတို့ကို အားပေးတဲ့အနေနဲ့ ကိုယ်တတ်နိုင်သလောက်ပေါ့လေ .. တပ်ရင်းမှုးတွေကိုပေးတဲ့ နာရီ KNDO တံဆိပ်နဲ့ limited ထုတ်ထားတဲ့ နာရီတလုံး အားပေးခဲ့လိုက်သေးတယ်။

နောက်ထပ်တောင်းဆိုတာက အသုံးပြုပြီး ဖတ်ပြီးသားဖြစ်တဲ့ ဗဟုသုတရဖွယ် စာအုပ်တွေ လူကြုံများရှိခဲ့ရင် ပို့ပေးဖို့မှာပါတယ်။ စာကြည့်စင်လေးရှိတယ် အားလုံးပေါင်းမှ စာအုပ် ၃ဝ မပြည့်လောက်ဘူူး။ လိုအပ်နေတာကြောင့် ဖြည့်ဆည်းပေးဖို့ မှာပါတယ်။ English လိုထက် မြန်မာလိုရေးထားတာမျိုး ပိုကောင်းကြောင်း ဒီကစစ်သားတွေက English လို တတ်တာ နည်းကြောင်း ပြောပြပါတယ်။ ရယ်စရာအနေနဲ့ ဟိုတချိန်က american စစ်သားတွေ သူတို့ကို စစ်သင်တန်းပေးတော့ တပ်ရင်းမှုးက ညစာစားချိန်မှာ သူ့စစ်သားတွေ အခြေအနေဘယ်လိုရှိလဲ ဘယ်လိုမြင်လဲ မေးမိသတဲ့။ သူမျှော်လင့်တာက ကရင်စစ်သားတွေ သနားဖို့ကောင်းတယ် ရိုးသားတယ်ပေါ့ အဲလိုပြောမလားထင်မိပါတယ်။ ဘယ်မဟုတ်မလဲ .. ဟာ မင်းတို့စစ်သားတွေကို ရိုက်ချင်တယ် .. အမိန့်နာခံမှုအားနည်းတယ် poor discipline တဲ့ ... အဲဒါတစ်လုံးတော့ သူမှတ်မိတယ်ဆိုပဲ .. ဖြစ်မှဖြစ်ရလေ ဖထီးရယ်။ ငါတို့ကရင်တွေ စစ်တိုက်ရင် အသေအကျေသာတိုက်တာ သင်တန်းပေးရင် အသေမောင်းရတယ်ကွယ် တဲ့။ 

သေချာတာကတော့ သူတို့တွေ စစ်မဖြစ်ချင်ကြတော့ပါဘူး။ စစ်ကြောင့် ဒေသတိုးတက်မှု နှောင့်နှေးရတယ်။ လမ်းပန်းဆက်သွယ်မှု ခက်ခဲရတယ်။ ကုန်သွယ်မှု မဖြစ်ထွန်းဘူး။ ဘာကြောင့်လက်နက်ကိုင် တော်လှန်ရသလဲဆိုတဲ့ သမိုင်းကြောင်းတွေကတော့ လေ့လာကြည့်ကြပါတော့ဗျာ။ သူတို့ဟာ ပြည်သူကိုဗဟိုပြုသူဖြစ်တယ်။ အခု ကြံစည်နေကြတဲ့ သံလွင်မြစ်ကို ဆည်ဆောက်ဖို့ကိစ္စကိုလဲ လုံးဝကန့်ကွက်ထားတယ်။ ပြည်သူတွေလက်မခံရင် သူတို့လဲလက်မခံကြောင်း ပြောပြပါတယ်။

ဒီလိုနဲ့ပဲပေါ့လေ .. ကျွန်တော်တို့ရဲ တောတွင်းခရီးစဉ်ကတော့ ၃ ရက်လောက်နဲ့ပဲ နိတ္ထိတံလိုက်ကြပါတယ်။ နို့မို့ဆို လူလဲ တောပုန်းရုပ်ပေါက် .. မြစ်ရေတွေဆင်းချိုးလို့ ယားလိုယား .. ညဖက် ဖြုတ်လား ဘာလား အကောင်တွေကိုက်လိုကိုက်နဲ့ မလွယ်ပါဘူး။ ပြန်ပြီလေ နောက်တနေ့။

လှေပေါ်တက်ခါနီးကျတော့ တခြားတပ်ကလူက ဗိုလ်ကြီးတက်တက် ဒီနားလာထိုင်တဲ့ ။ သူတို့မှာလဲ တပ်တွေကများ လူဝင်အထွက်များတော့ ဘယ်သူက ဘာကောင်မှန်းမသိတော့ ဒီလိုပဲ လူစိမ်းမြင်ရင် ဗိုလ်ကြီးခေါ်သလားမပြောတတ်။ တပ်လှေနဲ့ လမ်းခရီးတထောက်အထိ လမ်းကြံုလိုက်ရတာပေါ့ဗျာ။ အဲဒီကမှတဆင့် ငှားထားတဲ့စက်လှေနဲ့ ခရီးဆက်ပေါ့။

အပြန်လမ်းမှာ စက်လှေအရှိန်လျှော့သွားလို့ ကမ်းဘေးကိုကြည့်တော့ ကရင်အဝတ်အစားတွေနဲ့ မိသားစုတခုဖြစ်ပုံရတယ် ငုတ်တုတ်လေးတွေ ထိုင်လို့။ လှေသမားက ကမ်းကပ်ပေးလိုက်တော့ ကျွန်တော်ထင်တာက လှေကြုံလိုက်မယ်ပေါ့။ ဘယ်ထိလိုက်မလဲမသိ။ လူကများနေရင် လှေဝမ်းနဲ့ ကျောက်ခဲတိုက်ဦးမှာပဲ စဉ်းစားမိနေသေးတယ်။

နောက်ကျတော့ သူတို့တွေ လှေပေါ်တက်လာတယ်။ လှေသမားက ကမ်းကခွာလိုက်ပြီ .. ဘယ်လိုလဲ လှေက ဟိုဘက်ကမ်းကို ပြန်ကပ်တယ်။ အဲသည်တမိသားစုလုံး ဟိုဘက်ကမ်းကို ကူးမလို့ တရက်လုံးနေမှ ၁ စီး ၂ စီးလောက်သာ လာတတ်လေ့ရှိတဲ့ စက်လှေတွေကို စောင့်နေရတာကိုး။ မလွယ်ပါလားနော်။ 

သောင်ရင်းမြစ်ကို ဆန်တက်တာ လွယ်တဲ့ကိစ္စတော့မဟုတ်ဘူးဗျ။ သွားနေကြ ခရီးသည်ဦးလေး တစ်ယောက်ပါလို့တော်သေးတယ်။ လှေခါးထစ်ရေစီးသလို ဖြစ်နေတဲ့နေရာတွေမှာ သူက လှေဦးတက်ထိုင်ပြီး လှေကိုလှုပ်ရမ်းပေးမှ ရေစီးပေါ်ကို အရှိန်နဲ့ဆန်တက်နိုင်တာ။ အကယ်၍ သူသာမပါခဲ့ရင် ကျွန်တော်တို့ချည်းနဲ့ လှေသမားတစ်ယောက်ထဲနဲ့ဆို သက်သာမယ်မထင်။ တနေရာမှာ နောက်က လှေသမားစကားသံကြားလို့ လှည့်ကြည့်မိတော့ အမယ်လေး ဆင်ကြီးဟ .. ကြိုးခတ်ထားတာလဲမရှိ ဘလိုင်းကြီး လှေနဲ့ ပေ ၃ဝ လောက်အကွာမှာ ရေချိုးနေတာ .. ဆင်ရိုင်းလား ဘာလားမသိဘူး .. ခပ်တည်တည်ပဲ ကိုယ်တွေကိုရှိုးနေတာ .. တော်သေးတယ် လှေသာအဲသည်ဘက် မျောသွားရင် ပြားပြီလေ။

မနက်ပိုင်းကတည်းကစထွက်လာတော့ နေခင်းမွန်းလွဲချိန်မှာ မဲသဝေါပြန်ရောက်ပါပြီ။ သင်္ကြန်အတြတ်နေ့ဆိုတော့ လိုင်းကားကလဲ စျေးတင်ပါသည်။ ဆိုင်ဆိုင်မဆိုင်ဆိုင်.. ။ အဲ .. ဂိတ်ကနေအထွက် မဏ္ဍပ်က လမ်းပိတ်ပြီး ရေလောင်းမယ်လုပ်တယ်။ ကိုယ်တွေက ကားခေါင်းခန်းထဲမှာ မှန်ပိတ်ထားတော့ ကားသမားဘက်ကနေ မှန်ဖွင့်ခိုင်းတယ်။ ကားသမားမဖွင့်ပေးတော့ လမ်းပေါ်က ခဲလုံးနဲ့ ရွံ့နဲ့ကျုံးပြီး ကားမှန်ကိုပွတ်ပါရော .. အဲသည်တော့မှ ကားသမားလဲ ပြံုးပြံုးနဲ့ မှန်ချပေးရတယ် ..။ ဟုတ်နေတာပဲ သူ့အရပ်နဲ့သူ။ ကားကလဲ လိုင်စင်မဲ့ဆိုတော့ သည်းခံနိုင်မှာပေါ့လေနော .. ။

သည်လိုနဲ့ပဲ လမ်းတလျှောက်က ရွာတွေ မြို့တွေက မဏ္ဍပ်တွေမှာ အရိုင်းပန်းလေးတွေ ဒွန့်နေတာကြည့်ရင်းနဲ့ ဘားအံသို့ ပြန်လည်ရောက်ရှိခဲ့ပါသည်ပေါ့ ခင်ဗျာ။ ထိုမှတဖန် ညအိပ်ပြီး ရန်ကုန်ရွှေမြို့တော်သို့ ဒုတိယအကြတ်နေ့ ညနေပိုင်းပြန်ရောက်ပါတယ်။ အတတ်နေ့တရက် ရန်ကုန်သင်္ကြန် ဘာလဲ ဘယ်လဲ လှည့်ပတ်ကြည့်ရင်းနဲ့ပဲ ဒီနှစ်အတွက် ခရီးစဉ်တခု တခန်းရပ်သွားခဲ့ပါတယ်။